بابونه شیرازی - عمده

گیاهی است کوچک از خانواده ی Compositae، پایا، بسیار معطر، به ارتفاع ۲۰ تا ۳۰ سانتی متر، دارای ساقه ای به رنگ سبز مایل به سفید که در بعضی ارقام روی زمین گسترده است، برگ های متناوب، بسیار بریده بریده و پوشیده از کرک، گل های مجتمع در یک طبق که به طور منفرد در انتهای ساقه ی گل دهنده، در تابستان ظاهر می شوند. در هر طبق گل های سفید در اطراف دایره و گل های زرد رنگ در قسمت مدور و برجسته ی وسط طبق قرار دارند. گل ها اندام دارویی این گیاه را تشکیل می دهند که آن ها را از اواسط تیر تا پاییز می‌چینند و هرچه سریع تر در سایه و درحرارت کمتر از ۳۵ درجه سانتی گراد خشک می کنند. این گیاه در اروپا و آسیا انتشار دارد، ولی در ایران به طور خودرو نمی روید و در گذشته به طور پرورشی کاشته می شده است. نمونه های پرورش یافته ی این گیاه از نظر مصارف درمانی بر انواع وحشی آن مزیت دارند. در بازار تجاری دو نوع گل بابونه، مورد استفاده قرار می گیرد:

۱-کاپیتول هایی که در آن ها هر دو نوع گل، لوله ای به رنگ زرد و زبانه ای به رنگ سفید دیده می شود.

۲-کاپیتول هایی که گل های لوله ای آن ها به گل های زبانه ای تبدیل شده و مجموعا ظاهر سفید رنگ دارند که نوع دارای مصارف درمانی بیشتر است. کشت و تکثیر بابونه به وسیله ی دانه (میوه) و یا قطعات ریشه دار گیاه انجام می گیرد. زمین زراعتی آن نیز نباید رطوبت مداوم داشته باشد.از چیدن کاپیتول ها زمانی که هنوز سبز و نارس هستند و یا زمانی که در شرف پژمرده شدن هستند خودداری به عمل آید. پس از چیدن کاپیتول ها باید آن ها را به صورت قشر نازکی بر روی پارچه ای پهن کنید تا با ملایمت، تحت تاثیر گرمایی ملایم، خشک شود.