دانه جوز هندی

درختی است از خانواده Myristicaceae، همیشه سبز، دو پایه، به ارتفاع ۸ تا ۱۰ (۱۰ تا ۲۰) متر، دارای شاخه های پراکنده، برگ هایی به طول ۱۰ سانتی متر، بیضی شکل، نوک تیز، موج دار، چرمی، به رنگ سبز تیره و شبیه برگ نارنج، گل های زنگوله ای شکل، کوچک و زرد رنگ، میوه هایی شبیه زردآلو، به رنگ زرد لیمویی تا قهوه ای روشن و دانه هایی که در یک پوشش توری شکل قرمز یا قهوه ای رنگ محصور شده اند. اندام دارویی این گیاه هسته (دانه) می باشد،که نام اصلی آن موسکاد است و در ایران به نام جوز، معروف می باشد. پس از چیدن میوه ها، دانه های محصور در پوشش خارجی را در آب نمک می خیسانند و پس از آنکه با این عمل پوشش خارجی دانه از آن جدا گردند، دانه ها را بر روی شاسی ها، تحت اثر گرمای ملایم به نحوی که به خوبی تهیه گردند قرار می دهند و مرتبا هر ۲ روز یکبار آنها را زیر و رو می کنند. با این روش طی مدت ۲ ماه، مغز درون دانه، از پوسته می گردد. در این زمان با چوب سبک وزنی، ضربات ملایم بر روی پوسته وارد می کنند و مغز دانه را از پوسته جدا می سازند. هنگامی که میوه ها به طور کامل می رسند، معمولا از وسط ترک خورده و از شکاف آن جدار خشبی شفاف، درخشان، مخملی، ناصاف و توری شکل هسته که "بسباسه" نام دارد دیده می شود. این جدار یک عدد هسته قهوه ای رنگ و روغنی به نام "جوز بویا" در بر دارد که تخم مرغی شکل و معطر است و طول آن در حدود ۴ سانتی متر می باشد. چون در تمام طول سال، میوه بر روی درخت وجود دارد، امکان بهره برداری در تمام فصول امکان پذیر است. این درخت در مناطق حاره ای پرباران در هر دو نیم کره زمین می روید و بومی جزایر هند شرقی و ملوکی می باشد. در سایر مناطق گرمسیر و مرطوب مانند هندوستان، اندونزی و جزایر آنتیل نیز کاشته می شود.