بادرنجبویه - ملیس - عمده

گیاهی است از خانواده ی Lamiaceae، علفی، پایا و معطر به ارتفاع ۳۰ تا ۱۲۰ سانتی متر، دارای ساقه‌های راست، چهار گوش و پوشیده از کرک، برگ‌ های لوزی شکل، گل هایی با کاسبرگ ‌های رنگی که در وهله ی اول زرد کم رنگ اند، سپس سفید و در نهایت بنفش می شوند و ریشه ای که در زمین می ماند و هر سال مانند نعناع می روید. می توان گفت تمام گیاه، عطر لیموی تندی از خود ساطع می کند. امروزه به منظور بهره ‌برداری‌های تزیینی، طبی و تولید عسل، این گیاه را در باغ‌ها و مزارع کشت می کنند. اندام دارویی این گیاه را برگ ها تشکیل می دهند و بیشترین اسانس در آن ها در هنگام شکفته شدن گل ها یعنی بین ماه های تیر و مرداد به وجود می آید. موطن اصلی این گیاه قسمت وسیعی از شرق مدیترانه است و در ایران نیز بیشتر در نواحی شمال و شرق یافت می شود از جمله: شمال (جنگل گلستان، گنبد کاووس و تالش)، آذربایجان (حسن بگلو)، غرب (کرمانشاه، ریجاب و بیشه لرستان) و در تهران ( ارتفاعات توچال، پس قلعه، بین کرج و قزوین).