روغن دارچین

درختی است کوچک از خانواده ی Lauraceae، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر، همیشه سبز، با تنه ای کوتاه، برگ های همیشه سبز، معطر، تخم مرغی شکل، نوک تیز با بافتی چرمی، گل های کوچک، کرم رنگ و خوشه ای شکل و میوه هایی کشیده و زیتونی شکل به رنگ آبی تیره. پوست گیاه نیز که بخش دارویی آن را تشکیل می دهد، به رنگ خاکستری یا قهوه ای، فلسی شکل و در نمونه های مسن به صورت چوب پنبه ای است. از گیاهان ۴ تا ۱۰ ساله در ماه های فروردین تا آذر ماه برداشت محصول می کنند، همچنین گل های آن در ماه های بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می شود. پوست خشک شده ی دارچین، به صورت قطعات لوله ای شکل در بازرگانی عرضه می شود. سطح خارجی آن ها رنگ حنایی و سطح داخلی آن رنگ تیره و قهوه ای دارد. بوی آن مطبوع و طعم آن گرم و شیرین است ولی به تدریج تند و سوزاننده می شود. برای جدا کردن پوست از ساقه، ابتدا برگ و شاخه های کوچک را برای مصارف اسانس گیری، قطع می کنند، سپس قسمت های سطحی شاخه های نسبتا قطور را با چاقو تراشیده، در مجاورت گره ها شکاف های طولی و عرضی روی شاخه ایجاد می کنیم. با وارد کردن ضرباتی با چوب بر روی شاخه ها، ناحیه ی پوست آن ها از استوانه ی مرکزی به سهولت جدا می شود. تکثیر آن با کاشتن دانه یا از طریق قلمه زدن و یا خوابانیدن شاخه ای از درخت در زمین، صورت می گیرد. اسانس دارچین، تنها قسمت مهم آن است که به مقدار ۰/۰۱ در پوست گیاه مذکور وجود دارد. رنگ این اسانس در صورت تازه بودن، زرد روشن ولی به مرور زمان به رنگ های زرد طلایی و سپس قهوه ای مایل به قرمز در می آید. دانه ها را در زمین هایی که کود کافی داشته باشند، در اوایل مرداد ماه می کارند. این گیاه در ایران رویش ندارد و در اراضی ساحلی، شنی، سیلیسی و آبرفتی رشد میکند، سریلانکا، جنوب شرقی هند، اندونزی و آمریکای جنوبی محل کشت این گیاه هستند و به طور عمده از سریلانکا، مالزی، ماداگاسکار و سیچلز صادر می گردد. تا آذر ماه برداشت محصول انجام می شود. دارچین انواع گوناگونی دارد از جمله: 1) :Cinnamomum verum دارچین ‌اصل یا دارچین سیلانی: از درخت دارچین سیلانی فقط پوست داخلی و نازک تنه را می برند و بعد به شکل رول در می آوردند. رول های دارچین سیلان از چند لایه تشکلیل شده و بسیار نرم و ترد هستند و به راحتی به صورت پودر در می آیند. دارچین سیلان دارای طعم و عطر ملایم تر و شیرین تری نسبت به دارچین چینی است و رنگ آن نیز روشن تر می باشد و شبیه رنگ نسکافه است. این نوع دارچین خواص درمانی بی نظیری نسبت به سایر گونه ها دارد. 2) :C. aromaticum دارچین چینی: از درخت دارچین چینی تمام لایه های پوست تنه بریده می شود، بافت آن سخت، محکم و چوبی است و به همین دلیل رول نمی شود و به صورت تکه های کوچک شکسته شده اند. رنگ آن نیز قهوه ای مایل به قرمز تیره است. تفاوت مهم دیگر آن در میزان ماده ای به نام کومارین (coumarin) است. دارچین چینی تقریبا حاوی ۵ میلی گرم کومارین در هر قاشق چای خوری است، در حالیکه دارچین سیلان تنها ردی از کومارین دارد. میزان مجاز توصیه شده روزانه برای مصرف کومارین، تنها ۰/۱ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن است، یعنی شما می‌توانید در طول روز، فقط نصف یک قاشق چایخوری از این دارچین را مصرف کنید. این ماده می تواند باعث مسمومیت و آسیب رساندن به کبد و کلیه شود. 3) :C. burmannii دارچین اندونزی: دارچین اندونزی نیز به صورت رول در می آید اما رول آن تنها از یک لایه تشکیل شده است و رنگ آن شبیه دارچین چینی و قهوه ای مایل به قرمز است. 4) :C. loureiroi دارچین ویتنامی این گیاه در ایران رویش ندارد و در چین، سریلانکا، جنوب شرقی هند، اندونزی و آمریکای جنوبی کشت می شود و به طور عمده از سریلانکا، مالزی، ماداگاسکار و سیچلز صادر می گردد.