میوه سرو

گیاهی است از خانواده ی Cupressaceae، یک پایه، به ارتفاع ۱۵ تا ۲۰ متر، به شکل مخروط، دارای تنه ای صاف به رنگ خاكسترى مایل به قرمز كه در حدود  ٢  متر از قسمت پايين آن نمایان است و بقيه در پشت شاخه و برگ ‌های مخروط درخت پنهان مى‌باشد، شاخه‌هاى كوتاه، پوشيده از برگ های بسيار كوچك مثلثی شكل، شاتون‌های نر و ماده‌ که در انتهاى شاخه ‌ها قرار دارند و برگ ‌هایی که در چهار ردیف در اطراف شاخه قرار دارند و کاملاً شاخه را مى‌پوشانند. میوه و برگ ها اندام دارویی گیاه را تشکیل می دهند. درختان سرو از نظر ضخامت تا  ٢  متر مى‌رسند و دارای گونه های مختلفی می باشند، از جمله: ۱- سرو نقره‌اى، ۲- Arizona cypress وRed bark cypress، اين درخت بومى ايالت آريزونا و كاليفرنياست. رنگ برگ های آن كبود و نقره‌ای و بسيار زيباست. در ايران نیز در اغلب شهرها و باغ‌ها به طور پرورشى كاشته مى‌شود. ۳- سرو ناز (نام علمى: Cupressus sempervirensL.V) سرو ناز که از زيباترين سروهاست دارای شاخه‌هاى كوتاه و تاجی مخروطی شکل و باریک است و نسبتا ثمر زيادى مى‌دهد. اندازه ی ميوه‌ی آن کوچک‌ تر از ساير سروهاست. این درخت در باغ‌های معروف شيراز و در ساير مناطق ايران کاشته می شود. ۴- سرو شيرازى (نام علمى: Cupressus) اين درخت خيلى شبيه سرو ناز است و بيشتر در ايران وجود دارد. آن را «سرو كاشى» هم مى‌گويند. ۶- زربين (نام علمى: sempervirens L) اين درخت در ايران به طور خودرو مى‌رويد و نام ‌های محلى آن در گیلان "زربين"، در كتول و راميان "سر"، در آمل "سورش" و در شيراز "وهل" است. زربين درختى است بلند به ارتفاع  ٢۵ - ٢٠  متر که عمر طولانی دارد. این درخت دارای تنه‌ ای راست، شياردار، پوستی نازك به رنگ قهوه‌اى روشن مايل به خاكسترى، شاخه‌هاى افقى يا مايل، تاج مخروطی شکل، برگ های كوچك قلبی شکل (برگ های تازه و جوان آن سوزنى است) و ميوه‌ هایی به شکل خوشه می باشد که هر ميوه داراى  ١٢ - ٨  فلس چترى است. اين درخت در مناطق شمال ايران در رودبار، ديلمان، منجيل، پل زغال، زرین گل، علی آباد كتول، راميان و ارسباران مى‌رويد. برگ، چوب و ميوه‌ی سروها در طب سنتى مصرف دارويى دارند. ميوه‌ی گياه بايد در زمانى كه هنوز سبز و گوشت دار است و قبل از اين كه زرد شود از درخت چيده شود، در غیر اين صورت چوبى مى‌شود و خاصيت دارويى خود را از دست مى‌دهد.