برگ شنبلیله خشک

"گیاهی است از خانواده ی Leguminosae، یک ساله، علفی، ایستا، دارای ریشه ای عمودی به ارتفاع 15 تا 50 سانتی متر، ساقه ای منفرد، راست، با انشعابات کم و شاخه های کوتاه، برگ هایی متناوب و مرکب به شکل سه برگچه ای با برگچه های بزرگ و دندانه دار، گل هایی منفرد، به رنگ سفید، سفید مایل به زرد یا بنفش، میوه های کمانی شکل به طول ۳ تا ۱۱ سانتی متر که محتوی ۵ تا 20 دانه اند و دانه ها به رنگ زرد حنائی تا قهوه ای با بوی قوی و معطر و طعمی تلخ است. برگ و دانه های شنبلیله اندام دارویی این گیاه را تشکیل می دهند که زمان جمع آوری این دانه ها در موقع رسیدن کامل آن ها و از اواسط تیر تا اوایل مرداد ماه می باشد. روغن و عصاره این گیاه خاصیت دارویی دارند. شنبلیله به طور کلی شامل دو گونه ی زینتی و معطر و گونه ی خوراکی می باشد که از ایران و غرب آسیا برخاسته و به سایر نقاط جهان برده شده و در حال حاضر در اغلب کشورهای اروپا، آسیا، مصر، الجزیره، هند، مراکش، ایتالیا، اسپانیا و آفریقا پرورش داده می شود. این گیاه در ایران کمتر به حالت وحشی وجود دارد و غالبا در اکثر نقاط کشور به طور وسیع کاشته می شود. وجود این گیاه به صورت خودرو در استان های فارس، اصفهان، خراسان و سمنان نیز گزارش شده است. "