صمغ عربی

"درختچه ای است ار خانواده ی Mimosaceae، به ارتفاع ۲ تا ۸ متر، دارای شاخه های پر تیغ و غالبا منشعب از قاعده ی اصلی، ساقه ای به ارتفاع ۱ تا ۴ متر، پوست ساقه ی آن رنگ مایل به سفید و حالت صاف دارد در حالت صاف دارد در حالیکه در شاخه های جوان پوشیده از تار است. برگهای آن تشکیل شده از برگچه های ریز است و گل هایش به رنگ سفید، بسیار معطر و مجتمع به صورت سنبله هایی در محور ساقه اند. میوه اش نیام است که درون هر یک ۳ تا ۵ دانه ی خاکستری حنائی دارد. صمغ عربی صمغی است که از شاخه‌های درختچه ی آکاسیا به خصوص از Acacia senegal، بر اثر گزش حشرات، برخورد شاخه ها در اثر باد یا ایجاد خراش در آن ها به طوری که خراش سطحی باشد، جاری می شود. از نظر رنگ، بسته به این که صمغ از کدام گونه ی آکاسیا، در چه زمان و چگونه گرفته شده باشد متفاوت است ولی هرچه رنگ آن تیره تر و متمایل به قهوه ای باشد نامرغوب تر و نوع سفید یا سفید مایل به زرد مرغوب تر است. قطعات آن نیز به شکل دانه های اشکی یا تکه‌های کوچکی است که اگر شکسته شود، مقطع آن درخشنده و دارای خطوط سفید رنگ بوده، در آب کاملا حل شده و محلول چسبنده ایجاد می کند. علاوه بر حالت طبیعی که صمغ به دست می آید برای به دست آوردن صمغ عده ای از کارگران متخصص، قسمتی از پوست شاخه های درخت مذکور را به کمک نوعی ابزار برنده که ظاهری تبر مانند دارند به صورت نواری جدا می سازند، این عمل در اواخر ماه آبان پس از یک بارندگی به نحوی انجام می شود که به لایه ی فعال استوانه ی مرکزی آسیبی نرسد زیرا التیام ناحیه ی زخمی شاخه ها برای گیاه امکان پذیر است در حالی که اگر به لایه ی فعال صدمه وارد شود ممکن است شاخه های درختان خشک شود. ۳۰ تا ۴۰ روز پس از این کار، ترشحاتی به شکل و اندازه های مختلف در محل زخمی جمع می گردد که بعد از خشک شدن قسمت سطحی حالت سخت و مقاوم پیدا می نماید به طوری که می توان آن ها را از شاخه ها جدا کرده، تحت اثر گرمای خورشید جهت خشک شدن کامل قرار دارد. محل رویش این درخچه سراسر منطقه ی سودان از بحر احمر تا سنگال است و احتمالا در نواحی جنوبی ایران (بلوچستان) نیز می روید. "