کنگر فرنگی

"گیاهی است از خانواده Compositae، چند ساله، پایا، به ارتفاع 2 متر، دارای برگ های بسیار بزرگ که سطح قوقانی پهنک برگ های آن به رنگ سبز ولی سطح تحتانی آن به علت دارا بودن تارهای سفید رنگ و فراوان، پوشیده از کرک به نظر می رسد، متمایل به سفید، بدون خار، حاوی رگبرگ های برجسته و گل های لوله ای شکل به رنگ آبی متمایل به بنفش. ریشه حجیم و برگ های بسیار بزرگ، منقسم به قطعات نامنظم و دندانه دار، میوه اش شفاف، به رنگ قهوه ای تیره و منتهی به تارهای سفید و متعددی در قسمت انتهائی است. در اولین سال رویش، برگ های بسیار بزرگ به شکل طوقه ای به وجود می آیند. این گیاه دارای ارقام زراعی گوناگون است که غالبا جهت استفاده ی غذایی از ساقه ها و کاپیتول های آن ها کشت می شوند. برگ های جوان در سال اول رویش از لحاظ دارویی حائز اهمیت بوده و بهترین زمان جمع آوری آن ها تابستان می باشد، زیرا در این فصل برگ ها دارای کمترین مقدار آب بوده و رگبرگ میانی آن ها بسیار کوچک است. برگ های پاییزی به دلیل دارا بودن حدود 90 درصد آب، رگبرگ میانی بسیار ضخیم اند و کرک های فراوان در سطح خود ارزش دارویی چندانی ندارند. گیاه کامل اندام دارویی این گیاه را تشکیل می دهند. این گیاه در ایران به نام خارجی آرتیشو معروف است. در بررسی های جدید مشخص شده است مصرف برگ کنگر قرنگی، مخصوصا ماده موثره و قابل تبلور و تزریق آن در درمان بیماری ها موثر است. کنگر فرنگی بومی اروپا بوده و به طور گسترده در این قاره کشت می شود. در ایران به صورت خودرو مشاهده نمی شود ولی در برخی مناطق از جمله قزوین و اندیمشک به صورت محدود کشت می شود. "