خون سیاوشان - عمده

خون سیاوش ماده ای رزینی به رنگ قرمز مایل به قهوه ای است که از برخی درختان گرفته می شود. معروف ترین گیاهی که خون سیاوش از آن گرفته می شود درختی است از خانواده ی خرما Palmaceaie، دارای تنه ای استوانه ای، نخل مانند، برگ های مرکب از برگچه های باریک، دراز و نوک تیز و میوه های بیضی شکل مانند گیلاس که پس از رسیدن کامل ماده ی رزینی قرمز رنگی آن ها را فرا می گیرد به طوری که حتی فلس های سطح خارجی میوه را نیز می پوشاند. گل های این دو گیاه به دو صورت نر و ماده است. خون سیاوش بی بو و بی طعم است، در الکل و بنزین حل می شود، اگر آن را بسوزانند بوی سقز از آن استشمام می شود و اگر نازک باشد قرمز رنگ و شفاف است و وقتی روی کاغذ کشیده شود اثری از خود باقی نمی گذارد. برای به دست آوردن ماده ی رزینی، میوه ی گیاه فوق را در داخل کیسه ای ریخته از خارج، ضرباتی بدان وارد می آوردن. با این عمل ماده رزینی مذکور به سهولت از قشر خارجی میوه جدا می شود ولی به علت دارا بودن ناخالصی هایی نظیر فلس های سطح خارجی میوه قابل استفاده نیست. از این جهت آن را از غربال های مخصوص می گذرانند تا عاری از هر گونه ناخالصی شود، سپس آن را به کمک بخار آب و یا استفاده از گرمای خورشید، نرم می کنند و به صورت قطعات کوچک استوانه ای و یا اشکال گرد و کروی در آورده، درون برگ درختان مذکور و یا برگ درخت Licuala spinosa جای می دهند. نوع مرغوب ماده ی رزینی مذکور به صورت قطعات سخت و شکننده است، به طوری که به سهولت به صورت گرد در می آید.سطح این قطعات به رنگ قهوه ای مابل به قرمز تیره و دارای شیارهای باریکی می باشد که اثر رگبرگ برگ هایی است که این قطعات را به حالت نرم، درون آن ها جای می دهند. رنگ این قطعات در صورت نازک بودن، قرمز لاکی و کمی شفاف است. اگر آن ها را بر روی کاغذ بکشند اثر قهوه ای رنگ از آن بر جای می ماند.طعم آن ابتدا نامحسوس است ولی تدریجا کمی تند می شود. ماده ی رزینی مذکور بدون بو است. امروزه منحصرا جهت تهیه ی خمیر دندان، مشمع و رنگین کردن ورنی به کار می رود. این درخت در غرب هندوستان، مناطق شرقی سوماترا و غرب بورنئو می روید و در ایران پروش نمی یابد.