ترنجبین - عمده

خارشتر گیاهی است از خانواده Papilionaceae، به شکل درختچه ای کوچک، گسترده بر روی زمین، به ارتفاع حداکثر یک متر، پر شاخه، دارای ساقه های خاردار با خارهایی به طول ۱ تا ۳ سانتی متر، برگ های پرکرک و دندانه دار که هر دندانه به یک تیغ تیز منتهی می شود، میوه های کرک دار، کمی ضخیم، خمیده، اسفنجی و حاوی تخمدانی پوشیده از تارهای ابریشمی، دانه های قرمز رنگ به اندازه ارزن و ریشه ای عمیق که تا رسیدن به آب رشد می کند. صمغ این گیاه "ترنجبین" یا "ترنگبین" (به معنی عسل تر) نام دارد و به طور طبیعی و یا بر اثر فعالیت حشره ای بر روی شاخه ها تولید می شود و به صورت گلوله های ریز و سفید رنگ (زرد ویا کمی متمایل به قهوه ای) بوده و طعم شیرین دارد. در صورت ناخالص نبودن آن، می توان خارهای نوک تیز و میوه های قرمز رنگ و تسبیحی شکل گیاه را در بین نمونه های موجود در بازار یافت نمود. در فصل تابستان و در فاصله ماه های مرداد و شهریور قطرات ترنجبین در طول شب روی برگ ها و شاخه های گیاه ظاهر می شود و روستاییان صبح زود قبل از طلوع آفتاب آن ها را جمع آوری می کنند. این گیاه معمولا در نقاط خشک می روید و در هندوستان (بلوچستان و پنجاب) نیز انتشار دارد. در ایران نیز گونه هایی از آن به طور گسترده در مناطق جنوب و شرق در بلوچستان، بوشهر، کرمان، اهواز، سرخه، بجنورد، شیروان، سمنان، دامغان اطراف قم، البرز و اطراف تهران دیده می شود.