پرسیاوشان - عمده

گیاهی است از خانواده ی سرخس ها و تیره ی Polypodiaceae، علفی، چند ساله، پایا، باریک و فلس دار، دارای برگ هایی با بریدگی های عمیق، به رنگ سبز روشن و در انتها باد بزنی شکل شبیه گشنیز با دم برگی دراز و سیاه شبیه مو، ساقه ای به رنگ مایل به بنفش و ساقه ی زیر زمینی خزنده که ریشک های بسیار باریک و نازک به آن متصل هستند. 

قسمت های مورد استفاده ی درمانی این گیاه کلیه ی اندام هوایی آن است که بوی ضعیف ولی محسوس و طعم گس و ناپسند دارند.

اندام هوایی گیاه را در اواخر بهار و اوایل تابستان جمع آوری و در سایه خشک نموده و به بازار عرضه می کنند.

این گیاه در اروپا، آسیا، آمریکای شمالی و برخی مناطق دیگر دنیا می روید. در ایران نیز در اکثر مناطق نسبتا گرم، مرطوب و سایه دار و کم نور کنار چاه ها، در غارها به ویژه در مناطق شمالی از جمله مازندران، گرگان، گیلان، رشت، تهران، بلوچستان، بندر گز، پیر بازار در مناطق شرق، کوه که رود در غرب و شهبازان در نواحی جنوب غربی ایران یافت می شود. 

-پر سیاوش اثر درمانی قوی در درمان اشخاص بالغ ندارد ولی در مداوای اطفال نتایج مفیدی داشته است.