ریشه درخت گز - عمده

"گیاهی است از تیره ی گز و از خانواده ی Tamaricaceae، به شکل درختچه به ارتفاع ۱.۵ تا ۲ متر و حتی بیشتر که در غالب مناطق گرم می روید. این درختچه خاردار است و چوب آن از نظر طعم کمی گزنده و در عین حال خوش بو می باشد. پوست آن دارای طعم قابض، کمی تلخ، ضخیم، مانند دارچین به رنگ مایل به سرخ، برگ های آن نسبتا مات، ریز، خشن، کشیده و به رنگ سبز مایل به آبی، گل های آن خوشه ای، به رنگ زرد یا صورتی، خوش بو و تند، به طول 10 تا 15 سانتی متر و میوه ی آن که در محل گره های شاخه ای قرار دارند، پوشینه و بیضوی و تقریبا به اندازه ی نخود هستند، در فصل تابستان می رسند و در میان آن ها دانه های ریزی وجود دارد که اعراب به آن ها "اغذبه" می گویند. از گیاه بر اثر گزش حشره ای به نام coccus manniparus، نوعی مان به خارج ترشح می شود که به گزانگبین موسوم و ماده ای است به رنگ سفید مایل به زرد با طعمی شیرین و ملایم که علاوه بر مصارف تهیه شیرینی، جنبه درمانی نیز دارد. برگ،پوست درخت و ریشه اندام دارویی این گیاه را تشکیل می دهند.روغن گل این گیاه خاصیت دارویی دارد. این درختچه در اروپا و آسیا انتشار دارد و در ایران نیز در آذربایجان، چاه ریگ دیلمان، دره ی کرج، کلاردشت، خراسان، دماوند، قزوین، لرستان، زاهدان، تهران، پلور، دره ی تالار، کرمان و شهداد دیده می شود. "