گشنیز - اسانس - عمده

"گیاهی است از خانواده ی Umbelliferae، یک ساله به ارتفاع ۳۰ تا ۶۰ سانتی متر، علفی، بدون کرک و هنگام تازه بودن معطر، برگ های آن بر دو نوع متمایز یکی در قاعده و منقسم به قطعاتی با لوب های کم عمق و دندانه دار و دیگری در طول ساقه و دارای پهنکی منقسم به رشته های باریک و نخی شکل است، گل هایی کوچک، به رنگ سفید یا صورتی که به طور گروهی و چتر مانند در انتهای شاخه ی گل دهنده ظاهر می شوند و میوه هایی تخم مرغی شکل، به رنگ سبز مایل به زرد که در هنگام نارس بودن بوی ناخوشایندی دارند ولی هنگام رسیدن میوه بوی آن ها برطرف می گردد. برگ، میوه و یا تخم گیاه گشنیز که به اشتباه دانه خوانده می شود، اندام دارویی این گیاه را تشکیل می دهند. دوره ی رشد گیاه گشنیز (از آغاز رویش بذر تا پایان دوره ی گلدهی و تشکیل میوه) به شرایط اقلیمی محل رویش بستگی دارد و مدت آن بین 80 تا 120 روز است. این گیاه معمولا در اوایل بهار یا اوایل پاییز کشت می شود. اسانس گشنیز، از مکیوه کامل گیاه بر اثر تقطیر با بخار آب حاصل می شود. از گرد میپه خیس خورده در آب نیم گرم نیز برای این کار استفاده به عمل می آید. گشنیز بومی جنوب اروپا و مناطق مدیترانه ای است و در آسیا نیز انتشار دارد. این گیاه را در بیشتر بخش های ایران پرورش می دهند و از جمله مهم ترین مناطق رویش آن استان های آذربایجان شرقی، بوشهر، تهران، خوزستان، سیستان و بلوچستان، کرمان، کرمانشاه و یزد هستند. "