"گیاهی است از خانواده ی Pedaliaceae، علفی، یک ساله، دارای ساقه ای افراشته به ارتفاع 30 تا 60 سانتی متر و بدون انشعاب، قسمت فوقانی ساقه ی آن پوشیده از از کرک و قسمت های تحتانی عاری از آن می باشد. برگ ها تقریبا به طول 10 سانتی متر، به شکل بیضی کشیده تا خطی، گل های منفرد، پراکنده در طول محور و به رنگ قرمز یا سفید و میوه هایی کپسول مانند با پوشش مخملی خشن. دانه، برگ و ریشه اندام دارویی این گیاه را تشکیل می دهند. روغن و ارده ی این گیاه خاصیت دارویی دارد. دانه ها، کوچک، بیضی شکل، و بر اساس واریته های مختلف گیاه ممکن است به رنگ سفید، حنایی، قهوه ای، سیاه و و با طعمی شیرین و روغنی هستند که از آن ها به وسیله ی فشار، روغن کنجد تهیه می شود. جمع آوری محصول کمی قبل از باز شدن کامل میوه یعنی 4 تا 6 هفته پس از پایان گل دادن انجام می گیرد. در این هنگام گیاه را از 10 سانتی متری قطع کرده و در مجاورت هوا خشک می نمایند، سپس به محل معینی از انبار منتقل کرده و با ضربه دانه ها را از داخل میوه ها خارج می کنند. روغن حاصل از دانه های سفید بهترین نوع کنجد ولی روغن دانه های سیاه بیشتر از نظر تولید مقدار زیاد روغن قابل توجه است.
* طرز تهیه ی روغن کنجد: برای تهیه ی این روغن، اول دانه های کنجد را باید خوب بشویید تا ماده ی رنگی پوست دانه از آن خارج شود، بعد دانه ها را بکوبید و در آب بریزید، به این ترتیب پوست دانه های کنجد از آن جدا شده و به سطح آب می آید، سپس آب پوست ها را بگیرید، بعد مغز دانه ها را خشک کنید و موقع روغن گیری آن دانه ها را در آب جوش بریزید و بدون حرارت دادن با فشار روغن آن را بگیرید. بعد می توانید تفاله های باقی مانده را روی آتش بگذارید و حرارت دهید و با فشار باز از آن تفاله ها هم مقداری روغن جدا کنید. روغن اول روغن سرد نامیده می شود که مصرف خوراکی دارد و روغن دوم را روغن گرم می نامند که مصرف صنعتی در عطر، لوازم آرایشی و صابون سازی دارد. از روغن صنعتی هم می توان برای خوراک استفاده کرد ولی ارزش غذایی روغن سرد را ندارد.
* طرز تهیه ی ارده ی کنجد: برای تهیه ی ارده نیز کنجد پوست کنده را بسیار نرم بکوبید تا به صورت مایع درآید و روغن آن را جدا نکنید، به این ترتیب ارده به دست می آید. گیاه کنجد بومی ایران نبوده و متعلق به مناطق گرم از جمله هندوستان است، ولی آن را در ایران نیز پرورش می دهند. "